Walden-pond

Een gesneuveld PR

 

Toen ik vanmorgen naar één van mijn favo snoekstekken hier in de polder toog was mijn ambitie bepaald niet om PR te verbeteren. Dat kwam niet eens bij me op zelfs. Het ging me er vooral om twee gelijkgestemden te ontmoeten en te hopen dat we alle drie een snoek zouden kunnen pakken. En de omstandigheden waren veelbelovend. Het water was helder genoeg, het was net niet te koud en er was een beetje wind uit de goede hoek. Nou, wat wil je nog meer!

Ik ontmoette er allereerst Bobby ( Robert) die er al vast wat aan het werpen was. Hij is beginnend vliegvisser met een talent dat hij zelf nog niet zo door heeft. Hij heeft het licht gezien en is geweldig enthousiast bezig al die dingen te ontdekken die onze bijzondere hobby in zich heeft. Zo werpt hij al, zonder enige cursus of certificaat, als een gedegen crack zijn (ok, nu nog even mijn) streamers her en der waarts. En, zoals ik al snel kon aanschouwen, met resultaat. Die roodwitte deed het wederom goed en bracht snoek aan de kant. Mooi om te zien. Mooi om mee te beleven. En met alle respect....nu even niet daarover.

Ook Marco verscheen op enig moment ter plekke en nam stelling in aan een mooie wetering. En hoewel Marco een zeer ervaren vliegvisser is onderscheidt hij zich door beduidend minder te lopen. Hij kan echt elke vierkante meter van een wetering uitkammen. Daar heb je geduld en doorzettingsvermogen voor nodig. En waar Marco ook gaat, hij weet zijn vissen te vinden. Of dat nu windes zijn, snoeken, vlagzalmen of pollakken. Het is hem om het even. En nog steeds knaagt de pijnlijke herinnering aan hem van de heilbot die paar jaar terug zijn #10 brak alsof het een droog takje was. En met alle respect....nu even niet daarover.

 

Tja, ik was er ook dus. En omdat de titel het al doet verraden gaat het nu eens om mijn vis van vandaag. Niet omdat ik zo’n goede snoekvisser ben. Want zowel Marco als Robert vingen ze ook. Maar wel omdat er vandaag precies één bijzondere snoek mijn kanariegele streamertje ontmoette. Niet eens van harte trouwens. De eerste kennismaking was een tikje met gesloten bek tegen mijn bindsel. Nauwelijks waarneembaar in het ietwat gekleurde water. Maar het trok wel mijn attentie. Na een paar worpen wederom zo’n niets zeggende schijnaanval. Ik besloot Robert erbij te roepen omdat het wellicht interessant was een streamer met een andere kleur aan deze vis te serveren. Dat wil soms helpen.

 

Terwijl Robert naderbij kwam wierp ik nog een paar keer in de richting van het eerder geopenbaarde onheil. Er volgde een best wel harde tik op de hengel waarna de lijn zich direct in beweging zette. Oei! De ervaring leerde dat dit wel een goeie vis moest zijn. De vis ging linksom en bleef onverzettelijk diep. Reden genoeg om ook Marco erbij te roepen. Die stond een flink eind verderop. Onder toezicht en aanmoediging van die twee begon een enerverende dril waarbij ik de snoek moest volgen. Die bleef maar gaan! Het duurde nog een hele tijd voordat we haar flank en staart zagen. De eerste taxatie was dat het toch wel een 90-er zou moeten zijn. Marco filmde het hele spektakel ondertussen met zijn telefoon.

 

Na verloop van tijd bleek de vis nog groter dan gedacht en betwijfelde ik of Robert zijn nieuwe schepnet dit wel zou kunnen beheppen. Zijn vorige net had ik al gebroken op een snoek die net iets meer dan 90 cm. Was, Met wat stuurmanskunst en uiteraard ook veel mazzel gelukte het toch de mega poldersnoek er in te krijgen. Wat een lel van een vis! Hoewel een relatief kleine kop toch een machtig groot lijf. Groter dan ik ooit eerder heb mogen landen aan een streamer. Ik heb een stip op de blank van mijn hengel die de magische meter aangeeft. Maar deze vis ging er dik aan voorbij. Zou ie dan groter zijn dan die van twee jaar geleden? Toen was ik hier ook met Hans W. en mocht ik het genoegen hebben er samen eentje van 1.04 de kant op te krijgen. Samen ja. Een grote snoek vang je met je maatjes. En het voelt alsof je ‘m beiden hebt gevangen. Dat gevoel deelden we nu touwens met z’n drieën.

 

 \

Maar goed, na meten, en voor de zekerheid nameten bleek deze vis 1.12 te zijn. Ongekend groot voor klein polderwater. En ja, mijn PR. Voor wat dat waard is. Ik vis niet om mijn PR te verbeteren. Elke snoek vind ik, nog steeds, mooi om te belagen, te haken en te landen. Het is misschien daarom waarom ik het spelletje nog steeds mooier vind dan de resultaten. En waarom mij de polder zo ligt. Het kunnen aanwerpen van een vis en de vis op zicht te kunnen zien toegrijpen is voor mij het ultieme aan snoekvissen. En de polder leent zich daar in het bijzonder voor. En dat is waarom ik niet uitkijk baar een nog grotere snoek. Nee. De polder, wat gelijk gestemde vismaatjes, een thermos met koffie komen eerst. En laat a.u.b. Marco of Robert de volgende grote vangen! Ik zal graag de camera pakken om het vast te leggen. En natuurlijk ben ik reuze trots op m'n vangst !

 

erikdenoorman